درها به طنین های تو وا کردم.

هر تکه را جایی افکندم ،

 پر کردم هستی ز نگاه.

بر لب مردابی ،

 پاره ی لبخند تو بر روی لجن دیدم ،

 رفتم به نماز.

در بن خاری ، یاد تو پنهان بود ،

 برچیدم ، پاشیدم به جهان.

بر سیم درختان زدم آهنگ ز خود روییدن ،

و به خود گستردن.

و شیاریدم شب یک دست نیایش ،

 افشاندم دانه ی راز.

و شکستم آویز فریب.

و دویدم تا هیچ. و دویدم تاچهره ی مرگ ،

تا هسته ی هوش.

و فتادم بر صخره ی درد.

از شبنم دیدار تو تر شد انگشتم ، لرزیدم.

وزشی می رفت از دامنه ای ،

 گامی همره او رفتم.

ته تاریکی ، تکه خورشیدی دیدم ،

خوردم ، و زخود رفتم ، و رها بودم.